Ιδρύθηκε στα τέλη του 16ου αιώνα ή στις αρχές του 17ου, το αργότερο μέχρι το 1620. Το μοναστήρι δεν ήταν μεγάλο, υπήρξε όμως πλουσιότατο και με πολλά κτήματα. Το 1922, σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων, ο ναός του έγινε τόπος απομόνωσης ατόμων που είχαν προσβληθεί από ευλογιά, γι΄ αυτό μετά την επιδημία σφυροκόπησαν τους τοίχους και τους ασβέστωσαν, για απολύμανση.

Το μικρό καθολικό του μοναστηριού ήταν γεμάτο τοιχογραφίες, από τις οποίες λίγες σώζονται σήμερα. Σώζεται επίσης τμήμα του τέμπλου αξιόλογης ξυλογλυπτικής τέχνης, που χρονολογείται στα μέσα του 18ου αιώνα. Εκεί υπάρχουν δύο αξιόλογες εικόνες, της Θεοτόκου και του Χριστού.