Σημαντικότερες φυσικές ομορφιές που μπορεί ο επισκέπτης να συναντήσει στο ταξίδι της γνωριμίας του με τη Λευκάδα είναι:

Η Γύρα: στενή λωρίδα λευκής αμμουδιάς μήκους 7 χλμ., που αγκαλιάζει τη λιμνοθάλασσα στο βόρειο σημείο του νησιού, κάνοντας το τοπίο μοναδικό. Ξεκινά πίσω σχεδόν από το κάστρο της Αγίας Μαύρας δημιουργώντας την Αμμόγλωσσα και φτάνει έως την άλλη άκρη, πέρα από την πόλη.

Η Λιμνοθάλασσα στην πόλη της Λευκάδας και η Λιμνοθάλασσα των Στενών αποτελούν τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Έχουν ενταχθεί στο δίκτυο ΝΑTURA 2000 ως προστατευόμενες περιοχές με ιδιαίτερη οικολογική σημασία. Η περιοχή της Λιμνοθάλασσας στην πόλη της Λευκάδας παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον ως μεταναστευτικός σταθμός πουλιών, χαρακτηρισμένος από τη συνθήκη RAMSAR ως υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας. Εκεί συναντά κανείς πολλά και σπάνια είδη πουλιών όπως κύκνους ερωδιούς, καλημάνες, διάφορα είδη γλάρων, παπιών και χηνών. Μέσα στη λιμνοθάλασσα υπάρχει το ιβάρι, ιχθυοκαλλιέργειες με ειδικές, παραδοσιακές καλαμωτές, όπου τα ψάρια ζουν και μεγαλώνουν σε φυσικές συνθήκες.

O ελαιώνας: Στα βόρεια της πόλης της Λευκάδας απλώνεται ο ελαιώνας, με υπεραιωνόβιες ελιές. Όταν πρωτοήρθαν οι Τούρκοι στο νησί υπήρχαν ήδη γύρω στα 8500 ελαιόδεντρα, τόσο στον κάμπο της Λευκάδας, όσο και στα χωριά Απόλπαινα, Φρύνι και Άγιο Νικήτα. Οι Ενετοί που επέστρεψαν το 1684 έκαναν υποχρεωτική τη φύτευση ελαιοδέντρων. Έτσι οι Ενετοί θέλησαν να αντισταθμίσουν τη ζημιά που προκάλεσαν στους κατοίκους καταστρέφοντας τη ναυτιλία και το εμπόριο, μεταφέροντας την πόλη μακριά από το κάστρο κι επιβάλλοντας βαριά φορολογία. Κι ακόμα, αντικαθιστώντας τα σιτηρά, που μέχρι τότε σπέρνονταν στον κάμπο με τις ελιές, κρατούσαν τους κατοίκους σε μειονεκτική θέση για να τους ελέγχουν προμηθεύοντας τους οι ίδιοι το σιτάρι.

Τα Πευκούλια: Μετά το χωριό Τσουκαλάδες και στο δρόμο προς τον Άγιο Νικήτα οι ελιές αντικαθίστανται από ένα δάσος με πεύκα. Είναι τα λεγόμενα Πευκούλια που καλύπτουν όλη την περιοχή αυτή και φτάνουν έως τη θάλασσα, καταλήγοντας σε μια μεγάλη αμμώδη που ονομάζεται κι αυτή Πευκούλια.

Οι Αλυκές: Από την άλλη πλευρά, προς τα ανατολικά, εξώ από την πόλη της Λευκάδας υπάρχουν οι αλυκές της πόλης. Έχουν πάψει να λειτουργούν από το 1947, αλλά μαζί με τις Αλυκές Αλέξανδρου που βρίσκονται κοντά στον όρμο και το λιμάνι Δρέπανο, αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του τόπου, που πρέπει να διαφυλαχθεί. Οι πρώτες αλυκές κατασκευάστηκαν από Φράγκους, του Τόκκους, στις αρχές του 15ου αιώνα και είχαν έκταση 500 στρέμματα. Αποτελούνταν από 26 αλοπήγια ή τηγάνια. Επί Ενετών οι αλυκές αυτές τροφοδοτούσαν με αλάτι την πιάτσα της Βενετίας και από εκεί όλες τις αγορές της βόρειας Ιταλίας και της Κεντρικής Ευρώπης. Οι δεύτερες αλυκές δημιουργήθηκαν από τους Ενετούς του Μοροζίνι το 1684 σε έκταση 50 στρεμμάτων με 34 τηγάνια. Οι αλυκές της Λευκάδας έδιναν μεγάλες ποσότητες και καλή ποιότητα αλατιού. Προφυλαγμένες από το κύμα, ήταν ανοιχτές περιοχές με μεγάλη ηλιοφάνεια και ξηρό καλοκαίρι. Το θαλασσινό νερό εξατμιζόταν γρήγορα και άφηνε το αλάτι στον πυθμένα του τηγανιού, έμενε λίγες μέρες και μετά μεταφερόταν στους ώμους και στα κεφάλια εργατών και εργατριών στο μεγάλο κεντρικό σωρό για επεξεργασία και συλλογή στα τέλη Αυγούστου. Ήταν σκληρή κι επικίνδυνη δουλειά για τις εργάτριες που κουβαλούσαν ξυπόλητες πάνω τους 25 με 30 κιλά.

Το Δάσος των Σκάρων: ένα σημαντικό μνημείο της φύσης στην περιοχή αυτή είναι το δάσος των Σκάρων. Αυτό το δάσος διαθέτει σπάνια χλωρίδα με ένα δυσεύρετο είδος δρυός. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία που αναφέρουν ότι το δάσος αυτό ήταν ιδιοκτησία του Τούρκου Αχμέτ Αγά, επί τουρκοκρατίας, ο οποίος το πούλησε αντί ενός ευτελούς ποσού στους ιερείς της Μονής Αγίου Γεωργίου στους Σκάρους.

Στο Λιβάδι της Καρυάς, ένα μεγάλο πλάτωμα κοντά στους Πηγαδησάνους, υπάρχουν κάθε είδους καλλιέργειες. Εδώ το έδαφος είναι εξαιρετικά εύφορο για σιτηρά, δημητριακά, περιβόλια και αμπέλια.

Άλλη μια ξεχωριστή φυσική ομορφιά που έχει να επιδείξει ο τόπος, είναι οι καταρράκτες της Ακόνης. Οι καταρράκτες παρουσιάζουν και οικολογικό ενδιαφέρον. Η φύση αυτή έχει εκθειαστεί και στο έργο των δύο μεγάλων ποιητών της Λευκάδας, του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και του Άγγελου Σικελιανού.

Πιο πάνω από την Καρυά βρίσκεται η Εγκλουβή. Καθώς το υψόμετρο μεγαλώνει, η βλάστηση αραιώνει και το περιβάλλον γίνεται πιο άγριο και τραχύ. Σε κάθε πλαγιά μικρά τοιχία, οι «λιθιές», συγκρατούν το χώμα και δεν το αφήνουν να κυλήσει προς τα κάτω δημιουργώντας σκαλοπάτια ή βαθμίδες για την καλλιέργεια των αμπελιών. Στο οροπέδιο της Εγκλουβής ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τους «βόλτους», πέτρινα θολωτά κτίσματα, που χρησίμευαν για αγροτοκαλύβια στα οποία μετοικούσαν οι κάτοικοι το καλοκαίρι.

Εδώ η μορφολογία του εδάφους ποικίλει, συνδιάζει την μεγαλύτερη έφορη πεδιάδα του νησιού, Εγκλημενό, με τους ορεινούς όγκους των Πλατυστόμων, Βαυκερής, Νεοχωρίου, Αλάτρου, Φτερνού και με τα τουριστικά παράλια που αποτελούν θέρετρα για χιλιάδες παραθεριστές.

Το Φάραγγι στα Χαραδιάτικα: Η περιοχή των Χαραδιάτικων είναι ξεχωριστή και για το όμορφο φαράγγι της. Πανέμορφο κι αυτό, ανέγγιχτο από ανθρώπινες παρεμβάσεις, είναι ιδανικό για περιπάτους μέσα στη φύση. Στο φαράγγι σώζονται πολλοί νερόμυλοι, απομεινάρια της αγροτικής ζωής του τόπου και μάρτυρες της ύπαρξης ορμητικών υδάτων που εκμεταλλεύονταν οι κάτοικοι για να αλέσουν τις σοδειές τους.

Το Φαράγγι ΔΗΜΟΣΑΡΙ: Συναντάμε ένα γραφικό σκιερό μονοπάτι που σκαρφαλώνει στην πλαγιά του φαραγγιού «Δημοσάρι». Το μονοπάτι είναι διανοιγμένο και ασφαλές και προσφέρεται ιδιαίτερα για τους καλοκαιρινούς μήνες. Στο τέλος του μονοπατιού υπάρχει μια σειρά βράχων απ’ όπου κυλάει ορμητικά το νερό σχηματίζοντας καταρράκτη. Το νερό συγκεντρώνεται σε μια φυσική λεκάνη. Το καλοκαίρι λιγοστεύει, αλλά ο περίπατος μέσα στο καταπράσινο, δροσερό τοπίο έτσι κι αλλιώς είναι απολαυστικός. Το φαράγγι «Δημοσάρι» θεωρείται ένας πολύτιμος βιότοπος.

Η ευρύτερη περιοχή του κόλπου του Βλυχού, η χερσόνησος της Αγ. Κυριακής, τα Πριγκηπονήσια (Μαδουρή, Σκορπιός, Σκορπίδι, Σπάρτη, Χελώνη) και λίγο πιο μακρυά ο Πόρος, συνθέτουν μερικά από τα πιο μαγευτικά τοπία του νησιού.

Πολλά είναι τα αξιοθέατα και σε τούτο τον τόπο. Η φύση φρόντισε να προικίσει τα μέρη αυτά με σπάνιες ομορφιές. Κάποιες από αυτές είναι:

Το φαράγγι της Μέλισσας, μεταξύ των χωριών Κάβαλος και Απόλπαινα. Μέσα στο φαράγγι, σώζονται ερείπια μικρών οικισμών. Αναμεσά τους υπάρχουν πολύ παλιοί νερόμυλοι, ίσως οι παλαιότεροι του νησιού. Η περιοχή έχει συμπεριληφθεί σε ειδικό πρόγραμμα ανάπλασης, ώστε να γίνει επισκέψιμη για όλους όσους αναζητούν μονοπάτια που τους φέρνουν σε επαφή με την όμορφη φύση.

Στη θέση Βράχα, υπάρχουν πηγές και το μικρό ομώνυμο ποτάμι. Το τοπίο ολοκληρώνεται με το παραδοσιακό πέτρινο γεφύρι.

Η Λαγκάδα, ένα στενό λαγκάδι γεμάτο από μια ειδική αυτοφυή ποικιλία πεύκων που ονομάζεται αλλέπιος πεύκη, που φτάνει μέχρι τη θάλασσα και καταλήγει σε μια εκτεταμένη πανέμορφη αμμουδερή παραλία, την παραλία Πευκούλια, κοντά στο γνωστό παραδοσιακό οικισμό του Αγίου Νικήτα.

Η περιοχή αυτή καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του νησιού. Περιλαμβάνει όλη τη μεγάλη νότια κοιλάδα, ένα μεγάλο και πολύ εύφορο κάμπο, τα ψηλά βουνά κάτω από την κεντρική Λευκάδα, τις σχετικά ήμερες νοτιοανατολικές ακτές του νησιού, τη χερσόνησο και το ακρωτήριο του Λευκάτα με τα λευκά άγρια βράχια και τέλος τις απόκρημνες δυτικές ακτές που σχηματίζουν τις ωραιότερες παραλίες του νησιού. Η περιοχή έχει πολλά νερά, πλούσια βλάστηση, όμορφα δάση, φαράγγια, σπήλαια και πολλά χωριά.

Από τα ωραιότερα αξιοθέατα που συναρπάζουντον επισκέπτη είναι στο Συβρό οι Πηγές της Κερασιάς, το όμορφο Δάσος της Δάφνης και η Σπηλιά Καρούχα, καθώς και η Χοιροσπηλιά κοντά στο χωριό Εύγηρος. Ενώ η λίμνη του Μαραντοχωρίου, μικρή φυσική λίμνη, σημαντικός υδροβιότοπος για πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας.

Η χερσόνησος και το ακρωτήρι του Λευκάτα. Από εκεί αρχίζουν οι απόκρημνες και πιο εντυπωσιακές δυτικές ακτές του νησιού. Το τοπίο ορεινό και άγριο, κατεβαίνει ως την άκρη της θάλασσας, εκεί που τα κάτασπρα βράχια παλεύουν με το τρικυμισμένο πέλαγος. Άγρια και συναρπαστική η ομορφιά αυτού του τοπίου που ο επισκέπτης πλησιάζει από τη θάλασσα ή από τη στεριά.

Το Μεγανήσι είναι ένα μικρό κατάφυτο νησί με ελιές και πεύκα που φτάνουν ως την άκρη της θάλασσας. Επίσης διαθέτει αρκετούς όρμους όπου βρίσκουν καταφύγιο τα σκάφη που πλέουν στο Ιόνιο καθώς και θαλάσσιες σπηλιές.

Η πιο ονομαστή είναι η Σπηλιά του Παπανικολή. Πρόκειται για μια θαλάσσια σπηλιά στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού με βάθος γύρω στα τριάντα μέτρα και αμμουδιά στο εσωτερικό της.

Η παράδοση λέει ότι ήταν μια από τις κρυψώνες του υποβρυχίου του Παπανικολή για να μην τον εντοπίζουν. Επίσης αξιόλογες σπηλιές είναι η σπηλιά Γιοβάνη και η σπηλιά του Δαίμονα.

Το Πευκοδάσος: Το δάσος αυτό με τα πεύκα είναι από τα σπανιότερα. Αντίστοιχο υπάρχει σύμφωνα με μαρτυρίες μόνο στις Σποράδες του Αιγαίου.
Είναι ένα δάσος πυκνό, δυνατό, ζωντανό, καταπράσινο, φιλόξενο για πολλά είδη πουλιών.

Η Φωκότρυπα: βρίσκεται λίγο πιο βόρεια από το λιμάνι του Καστού, στον Άγιο Αιμιλιανό. Έχει 30 μέτρα περίπου βάθος και μικρή αμμουδιά στο εσωτερικό της.
Από το όνομά της συμπεραίνουμε ότι στην περιοχή έβρισκαν καταφύγιο φώκιες.